زیباترین مدل لباس محلی ایران

زیباترین مدل لباس محلی ایران + بهترین لباس های محلی قومیت های مختلف امسال در سایت پرشین سرا . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد.

زیباترین لباس محلی ایران عنوانی نیست که تنها به یک شهر یا قوم تعلق گیرد، بلکه پوشش سنتی تمام مردمان این کشور، لایق آن است. لباس های زیبای محلی، دریچه ای برای لمس فرهنگ و تمدن زیبای هر قوم است.

اقوام آذری، کرد و لر ایرانی در سرتاسر ایران پراکنده اند ولی تمرکز ما در معرفی پوشش آن ها محدود به استان های غرب کشور بوده است. برای لباس کردی پوشش مردم کردستان را زیر نظر گرفتیم و معرفی کرمانچ های شمال خراسان را به مجالی دیگر سپردیم. در پوشش آذری مردمان آذربایجان شرقی، غربی و تبریز را مد نظر داشتیم و منظورمان از شهرهای مرکزی بعضی مناطق معروف مثل شهر ابیانه در اصفهان بوده است که دقیقا در مرکز کشور قرار دارد.

لباس های محلی نماد فرهنگ و سنت هر شهر هستند و هر کدام از آنها زیبایی خاص خود را دارند. اکثر مسافران در سفر به شهرهای ایران در مناطق گردشگری این لباس ها را می پوشند و عکس های یادگاری با آنها می گیرند.

لباس محلی به لباسی گفته می شود که افراد بومی آن منطقه از آنها استفاده می کنند. این لباس معمولاً ریشه در آداب و رسوم هر منطقه دارند و با توجه به منابع موجود در آن منطقه تولید می شوند. کشور ایران به دلیل قدمت بالا و فرهنگ غنی خود، از جمله کشورهایی است که در هر منطقه آن قومیت و فرهنگ منحصر به فردی را می توان مشاهده کرد. تجمع اقوام در ایران خود نشانگر وحدت ملی و یک دلی همه اقوام با همدیگر است.

گاهی لباس خیلی فراتر از پارچه‌ای برای پوشیدن است، و این نکته درمورد لباس سنتی سیستان و بلوچستان کاملا صدق می‌‌کند. خیلی‌ها باور دارند لباس بلوچی گران ترین لباس سنتی ایرانی است. در چند سال گذشته سوزن‌دوزی‌های بلوچی طرفدار بیشتری پیدا کرده‌اند و لوازم جانبی بلوچی را در فروشگاه‌های زیادی پیدا می‌کنید.

لباس مردم سیستان و بلوچستان، به‌ویژه لباس زنان، از طرح‌های اصیل ایرانی الهام گرفته و محدود به یک رنگ خاص نیست. بعضی از محققان سوزن‌دوزی سیستان و بلوچستان را شبیه نقش سنگ‌نگاره‌های تاریخی می‌دانند. البته لباس محلی طایفه‌ها و شهرهای مختلف این استان کمی با هم فرق دارند، اما کلیت لباس آنها یکی‌ست.لباس بلوچی مردانه اغلب سفید است و شامل شلواری‌ست گشاد در کنار پیراهنی بلند، عرقچین و دستاری که دور سر می‌پیچند. لنگی هم به نام پتو دور خودشان می‌پیچند. لباس بلوچی زنانه برش‌های مشابهی دارد، با این تفاوت مهم که به رنگ‌های شاد و متنوع دوخته می‌شود و سوزن‌دوزی هنرمندانه‌ای دارد.

پوشش کردها یکی از قدیمی‌ترین و قشنگ‌ترین لباس های سنتی ایرانی است. لباس کردی در شهرهای مختلف تفاوت‌های جزیی دارد، ولی ساختار اصلی آن شبیه هم است. پژوهشگران موارد مشابهی بین لباس سربازان و سرداران مادر در نقش‌برجسته‌های دوره هخامنشی و لباس کردی پیدا کرده‌اند که قدمت این لباس سنتی را نشان می‌دهد.

برای پوشاک کردی مردانه چوخه، شلوار، دستار، شال کمر، فرنجی و کلاه می‌دوزند. لباس زنانه‌ کردی تیره نیست و رنگ‌های خیلی شادی دارد، درست شبیه به طبیعت آن منطقه. آنها حتا در مراسم عزاداری لباس مشکی به‌تن نمی‌کنند. این لباس‌ها از جنس تور، حریر، ساتن و مخمل دوخته می‌شوند. پارچه‌ها با انواع سنگ‌دوزی، سرمه‌دوزی، پولک‌دوزی، منجوق‌دوزی و ملیله‌دوزی تزیین می‌شوند.آنها روی پیراهن نیم‌تنه‌ می‌پوشند و دور کمرشان شال می‌بندند. قد پیراهن که به آن کراس می‌گویند و از پارچه‌ گران‌قیمت انتخاب می‌شود، بلند است و گشاد دوخته می‌شود. روسری یا دستار معمولا ملیله‌دوزی شده، اما ممکن است به‌جای آن کلاو یا کلاه سر کنند. آن را با گلابتون یا پولک طلایی تزینن می‌کنند. یک ریسه نیم پهلوی یا قطاره از کلاو آویزان می‌شود و با هم روی سر محکم می‌شود. شلوار یا درپه روی ساق‌ها آزاد و روی مچ پا تنگ می‌شود.

لباس زنان گیلان یکی از شادترین لباس‌ های سنتی ایرانی به‌حساب می‌آید و مثل طبیعت این منطقه خوش آب‌ورنگ به‌نظر می‌رسد. لباس محلی منطقه‌های مختلف گیلان تفاوت‌های جزیی دارد، مثل لباس‌ قاسم‌آبادی، تالشی و رسوخی. اما دامن‌های پرچین و جلیقه‌هایی که با پولک‌دوزی تزیین شده‌اند، در همه آنها مشترک است. این دامن‌ها مشخصه‌ لباس محلی گیلکی‌ هستند و با ظریف‌کاری، سوزن‌دوزی و منجوق‌دوزی تزیین می‌شوند.

در مکان زیبایی مثل ابیانه توقع دارید پوشاک شاد و رنگارنگی ببینید. ناامید هم نخواهید شد، چراکه لباس مردم پر از رنگ و طرح است. درواقع لباس سنتی ابیانه به‌خاطر ویژگی‌های منحصربه‌فردی که دارد، ثبت ملی شده و بین زیباترین لباس های سنتی ایرانی قرار گرفته.زنان این روستای تماشایی، هیچ‌وقت رنگ مشکی نمی‌پوشند و چارقدهای گل‌دار را از خودشان دور نمی‌کنند. چارقدهای زمینه سفیدی که با گل‌های خوش‌رنگ پوشیده شده‌اند، لباس سنتی ابیانه را از شهرهای دیگر متمایز می‌کند. آنها روی چارقد سربند گره می‌زنند و زیر آن عرقچین قرمز می‌پوشند. در مراسم عروسی عرقچین را با نقره تزیین می‌کنند تا باشکوه‌تر به‌نظر برسد.

پیراهنی که زنان ابیانه می‌پوشند، راسته و گشاد است. قد آن تا بالای زانو دوخته می‌شود و پایین آن با سوزن‌دوزی تزیین می‌شود. روی پیراهن یل به‌تن می‌کنند که همان کت است و بیشتر از پارچه‌ ترمه انتخاب می‌شود. شلیته پرچین نواردوزی شده و جوراب دست‌بافت پنبه‌ای لباس آنها را کامل می‌کند. چادرشب هم دست‌بافت خود زنان است. چادر شب دختران جوان به رنگ زرد است، ولی مسن‌ترها قرمزش را سر می‌کنند.مردان ابیانه شلوار سیاه و سفید گشاد می‌پوشند، جلیقه دارند و کلاه پشمی سر می‌کنند. مردان گیوه دست‌بافت خودشان را به پا می‌کنند. شال کمر آنها را زنان می‌بافند.

لباس محلی آذربایجان شرقی مثل هر منطقه‌ای از فرهنگ و تاریخ آن الهام گرفته است. در گذشته سه سبک لباس محلی شهری، روستایی و عشایری می‌پوشیدند، اما اکنون در شهرها لباس محلی نمی‌بینید. لباس محلی آذری برای زنان و مردان سه بخش سرپوش، تن‌پوش و پاپوش را دارد. در پوشاک زنان آذری سرپوش، چارقد، پیشانی‌بند، پیراهن و روپوش دیده می‌شود. لباس‌ها زمینه روشن دارند و در آنها طرح گل دیده می‌شود. لباس زنان در دوره زندیه بیشتر از زمان‌های دیگر تزیین داشته و از پارچه‌ زربافت در تهیه‌ آنها استفاده می‌شده.

به لباس محلی مردان دوزملی آرغالیخ می‌گفته‌اند. لباس مردانه شامل شلواری‌ست که از بالا گشاد و در ساق پا تنگ می‌شود. نیم‌تنه آنها از کمر به پایین شبیه دامن می‌شود. اما آن‌چه تنوع زیادی دارد، کلاه مردان است که مدل‌ و سبک متفاوتی دارد.

لباس سنتی بختیاری‌ها شاد و رنگی‌ست و از طبیعت الهام گرفته. این پوشاک به‌خاطر طراحی و تنوع رنگ‌های شاد بین زیباترین لباس های سنتی ایرانی قرار می‌‌گیرد. برای دوخت لباس زنانه بین چهار تا ۱۰ متر پارچه مصرف می‌شود و همین مصرف بالای پارچه به قیمت آن اضافه کرده است.

زنان بختیاری جومه یا پیراهنی تا سر زانو تن می‌کنند که گاهی دو طرفش چاک دارد. دامن پیراهن چین‌دار نیست. زیر آن شلوار قری می‌پوشند که درواقع پاچه ندارد و چین‌دار دوخته می‌شود. جنس شلوار عموما مخمل است. از پارچه مخمل استفاده دیگری هم می‌کنند و جلیقه روی پیراهن را مخملی می‌دوزند.سرپوش زنان بختیاری شامل لچک و مِینا است. لچک همان کلاه است که با سکه‌های قدیمی، پولک، سنگ یا مروارید تزیین می‌شود. روی آن مینا سر می‌کنند که مستطیل شکل و از جنس حریر است. مینا را با سنجاق روی سرشان محکم می‌کنند. اگر برای دوخت لچک از طلا استفاده شود، قیمت آن خیلی بالا می‌رود. لچک طلایی را بیشتر برای عروس درست می‌کنند.

لباس مردان بختیاری چوقا است که روی آن خط‌های سیاه و سفید موازی می‌بییند. جنسش از پشم گوسفنداست. پژوهشگران حدس می‌زنند طرح آن از معبد چغازنبیل الهام گرفته شده باشد، اگرچه دسته‌ای دیگر آن را برگرفته از طرح مقبره کوروش هخامنشی می‌دانند. حدس دیگر این است که رنگ سیاه و سفید بالاپوش مردانه نماد خیر و شر است.

لباس محلی مردم هرمزگان جذابیت خودش را دارد. کارشناسان سبک تزیین لباس را بی‌شباهت به هند و امارات نمی‌دانند. جنس لباس از پارچه‌های نازک و خنک است تا گرمای هوا قابل‌تحمل‌تر شود. رنگ لباس‌های زنانه هرمزگان شاد و روشن است. لباس محلی شهرهای مختلف هرمزگان کمی متفاوت است، اما کلیات لباس‌ها یکی‌ست.پیراهنی که استفاده روزمره دارد از جنس تترون خنک دوخته می‌شود و پیراهن مهمانی از پارچه زربافت گران‌قیمت. یکی از معروف‌ترین مدل‌های پیراهن در هرمزگان می‌پوشند، کندوره نام دارد که همان گاندورا در زبان اسپانیایی‌ست. این مدل پیراهن را بیشتر در بندرعباس،‌بندر لنگه، خمیر و کنگ می‌پوشند.

پیراهن هرمزگانی به رنگ‌ قرمز، سبز، صورتی، بنفش، سرخابی، زرد، نارنجی یا فیروزه‌ای انتخاب می‌شود. زیر آن پیراهن خنکی از وال سفید به تن می‌کنند. قد پیراهن تا سر زانو است و حاشیه‌ آن نواردوزی می‌شود. به این ترتیب زیبایی شلوار بندری هم دیده می‌شود. شلوارهای بندری از زانو تا مچ پا تنگ هستند و به رنگ‌های شاد طراحی می‌شوند. شلواری که استفاده روزمره دارد از جنس‌هایی مثل تترون، چیت و پوپلین دوخته می‌شود، اما برای مجلس رسمی و عروسی از اطلس، ساتن و پارچه زربافت استفاده می‌کنند.