مدل لباس محلی زنانه

مدل لباس محلی زنانه + زیباترین و بهترین مدل های لباس محلی را اینجا ببین در سایت پرشین سرا . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد.

لباس‌ محلی ایرانی امروزه بین عموم مردم رواج آنچنانی ندارد و شاید کمتر در سطح شهر مردم را با پوشش سنتی ببینیم.اما هر کدام از این لباس‌ها دنیایی از اصالت را با خود به دوش می‌کشند و تجلی باورها و عقاید و فرهنگ یک قوم هستند.ایران سرزمین اقوام مختلف با فرهنگ‌ها و زبان و علایق متفاوت است و همین آن را به جایی برای ماجراجویی و آشنایی با رنگین کمانی از اقوام مختلف تبدیل کرده است.در هر برش و دوخت و تزئینی از لباس‌های محلی حرف و نکته‌ای نهفته و می‌توان آن را نماد خاصی دانست.مثلا لباس محلی دختر مجرد با لباس زنی که تازه ازدواج کرده یا سنی از او گذشته، بسته به هر قوم در رنگ یا طرح متفاوت است.

لباس در سراسر جهان، نماینده بخشی از فرهنگ، تاریخ و هویت هر کشور شناخته می‌شود. وجود اقوام مختلف گیلک، آذری، کرد، لر، بلوچ، قشقایی، عرب، بختیاری، ترکمن و غیره در گوشه و کنار ایران و فرهنگ‌های متفاوت هریک از آن‌ها، تنوع دلپذیری از پوشش‌های رنگارنگ را در کشور پدید آورده است. به عبارت بهتر، در هر برش، ‌دوخت و تزیینات خاص لباس‌های سنتی ایرانی، نمادی از فرهنگ هر قوم یا قبیله را می‌توان یافت.لباس‌هایی که با توجه به نوع آب‌و‌هوا در مناطق مختلف از جنس‌ها و رنگ‌های گوناگون تهیه می‌شوند و خود به‌تنهایی می‌توانند معرف گوشه‌ای از هویت هر فرد، سن و سال، تجرد یا تاهل، موقعیت اجتماعی و مواردی از این دست باشند.

تنوع آب و هوایی ایران در کنار آداب و رسوم و فرهنگ‌های قومی قبیله‌ای، پوشش‌های مختلفی را در اقصانقاط کشور پدید آورده است. پوشش‌هایی که با طراحی خاص و رنگ‌های متفاوت، هریک به‌تنهایی می‌توانند معرف بخشی از تنوع فرهنگی ایران‌زمین باشند. برخلاف جوامع شهری که سبکی واحد را در پوشش خود رعایت می‌کنند، مردمان نواحی مختلف ایران، الگوی متفاوتی در لباس پوشیدن دارند. الگویی که از فلسفه‌ای خاص سخن می‌گوید و در پس همه طرح‌ها و رنگ‌های آن، بخش وسیعی از سنت و فرهنگ و هویت ایرانی را می‌توان جست‌و‌جو کرد.

فلسفه لباس‌های محلی ایران نیز در نقاط مختلف و بنا بر جغرافیای محیط، سن و سال، تجرد یا تاهل، جایگاه و موقعیت اجتماعی، تیره و قبیله و موارد مشابه تعریف می‌شود. مردمان شمال ایران با الهام از طبیعت سبز و شاداب خود، لباس‌های رنگین و شادی بر تن می‌کنند. مردمان ناحیه جنوب کشور، گرمای هوای شرجی را با پوشیدن لباس‌های نازک و خنک به تعادل می‌رسانند. فلسفه لباس مردم ناحیه کویر نیز هم‌خوانی عجیبی با جغرافیای زندگی آنان دارد و از این جهت،‌ اغلب به سراغ رنگ سپید می‌روند تا تحمل گرمای خشک ناحیه بیابانی راحت‌تر باشد.

اهالی نواحی کوهستانی و عشایر، از شلوار بسیار گشاد استفاده می‌کنند تا تردد راحت‌تری داشته باشند و در نواحی سردسیر، کلاه و روسری پشمی بر سر می‌گذارند تا از سرمای هوا در امان بمانند. به‌طور کل، فلسفه هریک از لباس‌های محلی زنان و مردان اقوام ایرانی در سازگاری با طبیعت و نوع زندگی آن‌ها و نیز ارزش‌های فرهنگی هر قوم تعریف می‌شود.

لباس‌های مردم ایران‌زمین چون بسیاری از دیگر نقاط دنیا، با تاثیر مستقیم از عوامل محیطی، آب‌و‌هوای محل زندگی، اعتقادات مذهبی و باورهای فرهنگی شکل گرفت و در گذر زمان، گاه با تغییر و تحولات جزئی نیز روبه‌رو شد.مهم‌ترین ویژگی مشترک لباس اقوام ایرانی به‌خصوص لباس بانوان ایرانی در گذشته، تنوع رنگی بسیار بود. پیشینیان این سرزمین تاکید بسیاری به استفاده از رنگ‌ها در لباس‌های خود داشتند و معتقد بودند که رنگ لباس باید نشاط روحی ایجاد کند. از این جهت، لباس سنتی زنانه در میان اقوام مختلف این سرزمین، جشنواره‌ای از رنگ‌های مختلف را به نمایش می‌گذارد.

معمولا لباس‌ها را با انواع دوخت‌های تزیینی، سنگ و مهره و سکه و سوزن‌دوزی‌های ابریشمی زینت می‌دادند تا چشم‌نواز جلوه کند. علاوه بر زیبایی، کاربردی بودن این لباس‌ها نیز همواره مدنظر قرار می‌گرفت و حتی زنان عشایر با وجود لباس‌های بلند و گشاد و چندلایه، به‌سادگی می‌توانستند کارهای روزمره خود را انجام دهند.

برخی از این لباس‌ها در گذر زمان و به‌دلایل مختلف تغییر کرده‌‌اند یا کم‌رنگ شده‌اند؛ برای مثال، گاه استفاده از پارچه‌هایی چون ابریشم یا تزییناتی چون طلا و نقره در لباس‌های سنتی امروزی مقرون به‌صرفه نیست. برخی از هنرهای دوخت و دوز گذشتگان، منسوخ یا به دست فراموشی سپرده شده است یا با سلایق جدیدتر سازگاری ندارد.

بسیاری از مردم به مرور زمان، ‌همرنگ شدن با جامعه را ترجیح دادند و لباس‌های محلی از کنج خانه به موزه‌ پیوستند یا تنها در مراسم خاص و تشریفاتی ظاهر شدند؛ با این حال، خوشبختانه هنوز برخی از اقوام ایرانی، چون گذشته به پوشیدن لباس‌های سنتی خود اصرار دارند و این فرهنگ اصیل را به نسل‌های بعد از خود نیز منتقل می‌کنند.

لباس محلی زیبای مردمان آذربایجان از دیرباز نشان از ویژگی‌های هنری، تاریخی، قومی و مذهبی آنان داشته است. پوششی متمایز که رنگ در آن حرف اول را می‌زند و تزییناتی چون حاشیه‌دوزی گلابتون، منجوق‌دوزی، چین‌دوزی و… جلوه آن را دو چندان می‌‌کند. به‌طور کلی، سه قسمت سرپوش، تن پوش و پاپوش، ماهیت لباس محلی آذری را تشکیل می‌دهد. لباس‌هایی که پس از قرن بیستم، تنها در میان عشایر و روستاییان به سیاق گذشته وجود دارد.پارچه‌هایی که برای تهیه این لباس‌ها استفاده می‌شود، معمولا در زنان از جنس ابریشم، ترمه یا مخمل است و لباس‌های مردانه نیز اغلب از پارچه‌های پشمی دوخته می‌شود. این پارچه‌ها بر اساس بودجه و توان مالی افراد قابل‌تغییر است و آن را می‌توانند با حریر، تافته، دریاکنار، مل‌مل، کودری، فاستونی، آیناگولی، اوتماسینار، متقال، شالموز و چیت نیز جایگزین کنند.

نگ و نوع پارچه‌های مصرفی در دوخت لباس آذری، با سن و سال افراد نسبت مستقیم دارد. زنان سالمند اغلب از پارچه‌هایی با طرح و رنگ ساده و ملایم و تزیینات کم استفاده می‌کنند. در مقابل، لباس دختران و زنان جوان آذری، تنوع دلپذیری از رنگ‌های شاد و نقش‌های زیبا دارد و معمولا، زیورآلات و تزیینات بیشتری در آن به کار می‌رود. برک، چارقد، یایلیق، کوینک، جبکن، آرکالیک یا آرخالیخ، اجزای اصلی لباس زنان آذری را تشکیل می‌دهد.«برک» نام کلاهی است که به‌شکل ساده یا همراه با پولک‌های رنگی و سکه‌های تزیینی بر سر زنان دیده می‌شود. این کلاه‌ها را به‌همراه جلیقه‌های مزین به سکه،‌ اغلب در میان خانواده‌های بزرگان و ثروتمندان استفاده می‌کنند. در گذشته کلاه دیگری نیز تحت عنوان «تاس کلاه» در ایل‌های آذربایجانی وجود داشت که اکنون به‌ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد. دورتادور این کلاه را با ریشه‌های رنگی تزیین می‌کردند.

لباس کردی از قدیمی‌ترین و متنوع‌ترین لباس‌های محلی ایرانی به شمار می‌آید که پیشینه‌ای به قدمت اقوام کرد این سرزمین دارد. در نخستین تصاویری که لباس کردی را به نمایش گذاشته است، نقش‌برجسته‌های هخامنشی خودنمایی می‌کند. مردانی که در حجاری‌های ورودی کاخ آپادانا دیده می‌شوند نیز لباسی مشابه لباس محلی کردی بر تن دارند.مردمان این ناحیه هنوز از پوشش سنتی خود به‌صورت روزمره استفاده می‌کنند و راحتی و نشاط را هم‌زمان به خود هدیه می‌دهند. این لباس‌ها چون دیگر پوشش‌های محلی ایرانی از اجزای مختلفی تشکیل شده است و به غیر از تفاوت‌های جزئی، در کلیت شباهت بسیاری به یکدیگر دارد. بر اساس منطقه، پوشش زنان و مردان کرد نیز به نام‌هایی چون لباس اورامی، سقزی، مریوانی و عناوینی از این دست نام‌گذاری می‌شوند.

لباس زنان کردی را شاید بتوان جشنواره‌ای از رنگ‌های مختلف دانست که شکوه کوهستان و زیبایی دشت را هم‌زمان به نمایش می‌گذارد. این پوشش در دو نوع روزمره و مجلسی طراحی و با پارچه‌هایی از جنس حریر، تور، مخمل و ساتن دوخته می‌شود. لباس را با تزئیناتی چون ملیله‌دوزی، منجوق‌دوزی، پولک‌دوزی، سرمه‌دوزی و سنگ‌دوزی آراسته می‌کنند و طراحی پارچه‌های آن نیز بسیار چشم‌نواز است.پوشش سنتی زنان کرد، اغلب ۱۱ جزو مختلف دارد و کفش، شلوار، زیرپیراهن، پیراهن، جلیقه، قبا، نیم‌تنه یا یل، دستمال سه‌گوش زینتی، عمامه، روسری یا گاهی سربند، ماهیت کلی آن را تشکیل می‌دهد.

قوم لر به‌عنوان یکی از اصیل‌ترین اقوام ایرانی شناخته می‌شوند که آن‌ها را به دو گروه لر بزرگ و کوچک تقسیم می‌کنند. ایل بزرگ بختیاری، طوایف ممسنی و بویراحمدی را «لر بزرگ» و مردمان لرستان امروزی و بخش‌هایی از همدان و ایلام را به‌عنوان «لر کوچک» می‌شناسند. لباس محلی هر دو گروه در کلیات یکسان است و تنها تفاوت‌های کوچکی در ایل‌های مختلف به چشم می‌خورد.هم‌‌زیستی مردم لر زبان با طبیعت (چون سایر اقوام ایرانی) و ویژگی‌های جغرافیایی اقلیم آن‌ها، نقش مهم و تعیین‌کننده‌ای در طراحی لباس‌های سنتی این قوم دارد. این لباس‌ها به دو دسته کلی لباس محلی لری فیلی و لباس محلی بختیاری تقسیم می‌شوند. لری فیلی لباس مخصوص مناطق لرستان و همدان و ایلام را گویند و لباس محلی بختیاری نیز چنانچه از نامش بر می‌آید، به عشایر بختیاری اختصاص دارد که غرب اصفهان، شرق لرستان و شرق، شمال شرق و جنوب شرق خوزستان، قلمرو آن‌ها را تشکیل می‌دهد. لباس لری استان کهگیلویه و بویراحمد نیز در خرداد ماه سال ۱۳۹۷ خورشیدی به ثبت ملی رسید.

شرایط اقلیمی از یک سو و نیاز از سوی دیگر، طراحی پوشش بانوان لرستان را رقم زد. تغییر رنگ پارچه‌های لباس زنان لر نشان از شان اجتماعی، سن و موارد مشابه دیگر دارد. ازاین‌رو، زنان مسن‌تر از پارچه‌هایی به رنگ تیره با طرح‌های ساده و سربندی سیاه و سفید استفاده می‌کنند و زنان جوان، لباس‌های شاد و رنگارنگ به تن دارند. سرپوش، تن‌پوش، بالاپوش و پاپوش، اجزای اصلی این لباس محلی را تشکیل می‌دهند.«سرون» یا سربند در واقع، همان چارقدی است که زنان لر به سر می‌بندند؛ به‌طوری که تنها قسمتی از موهای سر را پوشانده و گیسوان از کنار گوش‌ها روی شانه آویزان می‌شود. قسمت جلوی سرون را در گذشته با مهره‌های نفیس و زیبا و قطعه‌هایی از طلا و نقره تزیین می‌کردند که امروزه این سنگ‌های تزیینی گران‌‌قیمت با زیورآلات بدلی جایگزین شده است. زنان لر در مراسم شادی و عروسی از سرون‌های رنگی و در ایام سوگواری، از سرون سیاه استفاده می‌کنند که گاه بلندای این سربند تا پشت زانو نیز می‌رسد.

لباس بانوان ابیانه به لباس زنان عهد صفوی شباهت بسیاری دارد. این لباس شامل پیراهن‌های رنگارنگ با دامن‌هایی که قد آن تا زانو می‌رسد، دامن‌شلواری پرچینی به نام شلیته و چارقدهایی با زمینه سفید و طرح‌های متنوع گلدار می‌شود. قدمت لباس سنتی ابیانه را به هزاران سال پیش نسبت می‌دهند و مشخصه اصلی آن (چون اغلب لباس‌های سنتی ایرانی)، استفاده از رنگ‌های شاد و چشم‌نواز است. لباس خانم‌های مسن ساده‌تر و لباس زنان جوان با تزیینات بیشتری به چشم می‌خورد؛ اما این زنان، حتی در مراسم سوگواری نیز با لباس سیاه حاضر نمی‌شوند.«پیراهن» زنان ابیانه که قد آن تا بالای زانو می‌رسد، راسته و گشاد است و با یقه گرد و بدون مچ، آن را طراحی کرده‌اند. این پیراهن از سمت چپ و راست (حدود ۱۰ سانتی‌متر پایین‌تر از دور کمر) برش‌هایی دارد که دورتادور آن را با پارچه‌ای متفاوت، پیش‌سینه می‌دوزند. روی پیش‌سینه و در دو سوی برش را با انواع نوارها یا یراق‌ها تزیین می‌کنند. پارچه‌هایی رنگارنگ را به‌صورت مثلث‌های دو لایه در کنار نوارها و در طول برش، کنار هم می‌دوزند و پای دامن پیراهن را نیز با انواع سوزن‌دوزی مزین می‌کنند. جنس این لباس در گذشته از تافته و رنگ آن عنابی و آبی بود؛ اما امروزه از جنس‌ها و رنگ‌های مختلفی تولید می‌شود.

سیستان و بلوچستان از مناطق کهن ایران‌زمین به شمار می‌آید که پیشینه فرهنگی به قدمت اعصار گذشته دارد. آب‌وهوای خشک و بیابانی این منطقه، اولین و مهم‌ترین عامل اثربخش در نوع پوشش مردمان این خطه است. مردمان بلوچ جز معدود اقوام ایرانی هستند که همچنان به لباس محلی خود پایبند مانده‌اند و حتی در سفر به سایر شهرها نیز با لباس سنتی خود ظاهر می‌شوند.لباس مردان در اوج سادگی طراحی شده و لباس زنان این قوم (با وجود طرح و دوخت مشابه با نوع مردانه) سرشار از ظرافت و زیبایی است. الیاف ابریشمی، هنر چشم‌نواز سوزن‌دوزی بلوچی و استفاده از طرح‌های اصیل ایرانی، لباس محلی بلوچستان را به یکی از فاخرترین لباس‌های سنتی و حتی به زعم برخی، گران‌ترین لباس ستنی ایران تبدیل کرده است.تفاوت در فرم و ساختار لباس و شلوار با وجود شباهت ظاهری، نشان از منطقه یا طایفه‌ای خاص دارد. از این جهت، از نوع پوشش و نوع دوخت اهالی شهرهای مختلف بلوچستان، می‌توان پی برد که به کدام ناحیه یا به چه طایفه‌ای تعلق دارند.

لباس زیبا و رنگارنگ زنان بلوچ با پشتوانه عظیم تاریخی به‌عنوان یکی از نمادهای اصلی پوشش اصیل ایرانی شناخته می‌‌شود. برش این لباس ساده است؛ اما بخش‌هایی مانند سرآستین‌ها، جلوی لباس و سر شلوارها را با طرح‌های روستایی و بومی، سوزن‌دوزی و تزیین کرده‌اند. تنوع رنگی در لباس زنان بلوچ از جمله ویژگی‌های جذاب پوشش آن‌ها به شمار می‌آید.چون اکثر نقاط ایران، زنان مسن بلوچ از رنگ‌های تیره و زنان جوان از پارچه‌های رنگارنگ و شاد در پوشش خود استفاده می‌کنند. وجود جیب در لباس، از عجیب‌ترین و قابل تامل‌ترین نکته در پوشش بانوان بلوچ است. جیب را به‌عنوان نمادی برای شجاعت و دلاوری این زنان معرفی می‌کنند. پاجامک، تکو (چارقد) و سریگ (روسری) بخشی از اجزای لباس بلوچی زنانه را تشکیل می‌دهد.