عکس مدل لباس محلی لری

عکس مدل لباس محلی لری + جدیدترین و قشنگ ترین مدل های لباس لری سال در سایت پرشین سرا . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد.

لباس محلی لری از قدیمی‌ترین لباس‌های ایرانی به شمار می‌رود که به‌عنوان اثری فرهنگی در فهرست آثار ملی ایران نیز به ثبت رسیده است.

لباس مردمان لر از قدیمی‌ترین و اصیل‌ترین لباس‌ های محلی اقوام ایرانی است که اقلیم، فرهنگ، دین و طبیعت، هریک نقش مهمی در طراحی آن ایفا کرده‌اند. با وجود تشابه ساختاری در لباس محلی ایل‌های مختلف لر، تفاوت‌های اندکی در جزییات این لباس‌ها به چشم می‌خورد. لباس محلی لری با محوریت استان کهگیلویه و بویر احمد و به‌عنوان یکی از ۵۰ اثر معنوی این دیار، در خرداد ماه سال ۱۳۹۷ خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

بر اساس برخی از شواهد موجود، قدمت لباس محلی لری که در گویش مخصوص این خطه به «جومه لری» شهرت دارد، به دوره اشکانیان برمی‌گردد؛ اما برخی از منابع نیز قدمت آن را به عصر تیموریان نسبت می‌دهند. اغلب کارشناسان بر این عقیده‌اند که این نوع پوشش محلی با گذر زمان تکامل یافته و در نهایت، به‌شکل امروزی آن تبدیل شده است. مردم لر زبان ایران در مهمانی‌ها و مجالس مهم و رسمی، نیز از لباس محلی خود استفاده می‌کنند تا ضمن زنده نگه داشتن سنت‌ها و حفظ آیین‌های بومی، جلوه‌ای باشکوه از هنر ایرانی را به نمایش بگذارند.

اقوام لر زبان ایران به دو گروه لر بزرگ و کوچک تقسیم می‌شوند؛ در این تقسیم‌بندی، ایل بزرگ بختیاری، طوایف ممسنی و بویراحمدی را «لر بزرگ» و مردم لرستان امروزی و بخش‌هایی از همدان و ایلام را «لر کوچک» می‌گویند. لباس‌های محلی لری نیز در سه دسته کلی لباس لری فیلی، لباس لری بختیاری و لباس لری جنوبی قرار می‌گیرند. لباس محلی لری فیلی به لر زبانان استان‌های لرستان، همدان و ایلام اختصاص دارد.

عشایر ایل بزرگ بختیاری نیز که در مناطقی چون غرب اصفهان، شرق لرستان و شرق، شمال شرق و جنوب شرق خوزستان سکونت دارند، لباس محلی بختیاری بر تن می‌کنند. دسته‌ای نیز به نام لباس لری جنوبی در تقسیم‌بندی به چشم می‌خورد که در میان لر‌های ایل بزرگ بویراحمدی، ایلات ممسنی، طیبی، بهمئی، باوی، لیراوی (اهالی مناطق شمال و غرب استان بوشهر و بخش هایی از استان‌های خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد) و طایفه خفری رواج دارد.

لباس محلی زنان لر، تنوع کم‌نظیری از رنگ و طرح را شامل می‌شود و طراحی آن بر اساس شرایط اقلیمی و نیاز بانوان شکل گرفته است. این طرح‌ها و رنگ‌های مختلف بر اساس سن بانوان، شان اجتماعی آن‌ها، تجرد یا تاهل، تیره و قبیله و مواردی از این دست تغییر می‌کنند. در این میان، معمولا زنان و دختران جوان با لباس‌های شاد و رنگارنگ ظاهر می‌شوند؛ در حالی که زنان مسن، لباس‌هایی تیره با طرح‌های ساده به تن دارند و سربندی سیاه و سفید نیز به سر می‌بندند.

لباس زنان ایل بختیاری، جشنواره‌ای از رنگ‌های شاد و سرزنده را به نمایش می‌گذارد. این لباس محلی به نسبت لباس مردان ایل، کمتر دستخوش تغییرات ظاهری و ترکیبی شده است؛ اما نوع پارچه، دوخت و تزیینات آن با یکدیگر متفاوت به نظر می‌رسد. ظاهر هر لباس، قشر و طبقه خاصی از بختیاری‌ها را معرفی می‌کند؛ اما به‌طور کل، لباس زنان بختیاری از پارچه‌های مرغوبی دوخته می‌شود و مزین به هنرهایی چون گلدوزی، سکه دوزی، ملیله دوزی یا سرمه دوزی است. پیراهن زنانه (جومه یا جووه)، روسری‌ مینا، کلاه لچک، زیر لچکی (بن نایی)، شلوار قری (شولارقری) و کفش یا ارسی، اجزای مهم لباس زنان بختیاری را تشکیل می‌دهد.

لرهای بختیاری شلوار سیاه و گشادی را می‌پوشند که پاچه‌های آن گشاد و تا روی زمین بلند است و آن را تنبان می‌نامند. تنبان دارای لیفه پهن با چند ردیف کش است که بر روی آن در گذشته قطار فشنگ و امروزه تنها کمربند چرمی می‌بندند. تنبان دبیت از معروفیت خاصی در بین بختیاری‌ها برخوردار است. در بخش‌های شمالی مناطق لر نشین و در بین لر کوچک که بیشتر مناطق کوهستانی زاگرس را شامل می‌شود، شلوار سیاه رنگ که به شلوار کردی شباهت داشته و دمپایی تنگ دارد و بخش کمر دارای لیفه پهن است مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مشخصه اصلی پوشش لرهای بختیاری چوخا یا چوقا است. چوقا بالا پوشی پشمی است که بلندی آن تا بالای زانو می‌رسد. چوقا بدون آستین بوده و جلوی آن باز است و از پشم گوسفند به رنگ شیری با راه‌راه‌های عمودی سیاه بافته می‌شود. چوقا لباس رسمی مردانه بختیاری محسوب می‌شود. معروفترین چوقا در بین بختیاری‌ها چوقا لِویسی نام دارد.

کلاه نمدی سیاه‌رنگ بختیاری را کلاه خسروی می‌نامند که در بین لرها عمومیت دارد. در گذشته کلاه نمدی سفید رنگ مخصوص خوانین و کلانتران بود و جایگاه افراد را نشان می‌داد. کفش بختیاری‌ها همانند بسیاری از دیگر نقاط کشور گیوه سفید رنگی است که هر دو لنگه آن شبیه هم بوده و چپ و راست ندارد. گیوه ملکی معروفیت زیادی در میان بختیاری‌ها دارد، هرچند امروزه کفش‌های مردانه لاستیکی و چرمی جای گیوه‌های زیبا و محکم را گرفته‌اند، اما تنبان دبیت، چوقا و کلاه خسروی هنوز استفاده وسیعی در بین بختیاری ها دارند.

زنان بختیاری به موهای خود لچک می‌بندند. لچک کلاهکی است که پشت سر تا روی گوش را می‌گیرد و توسط دو بند در زیر گلو بسته می‌شود. لبه‌های لچک با سکه‌های قدیمی، مروارید، سنگ و پولک تزیین می‌شود و بر روی آن می‌نا می‌بندند.می‌نا روسری نازک و توری به شکل مستطیل است که روی لچک بسته می‌شود، به نحوی که بخش تزیینی لچک بیرون قرار گیرد. می‌نا دور سر چرخیده و روی شانه‌ها را می‌پوشاند.جومه یا جوه (جُما) تنپوش زنان بختیاری، پیراهنی با دو چاک در اطراف کمر است که تا روی زانو می‌رسد و بر روی دامنی بلند و پرچین به نام شوال قری (شلوار قری) قرار می‌گیرد. لباس زنان بختیاری به لباس زنان زرتشتی در دوران ساسانی شباهت زیادی دارد.

سرون: به چارقدی گفته می‌شود که زنان لر به سر خود می‌بندند و با طلا، نقره یا مهره‌های نفیس آن را تزئین می‌کنند. البته در حال حاضر این زیورآلات جای خودشان را به بدلیجات داده‌اند. از قدیمی‌ترین انواع آن می‌توانید در موزه مردم شناسی لرستان در خرم آباد بازدید کنید. موهای زنان از دو طرف سرون بر روی شانه‌هایشان ریخته می‌شود اما بعضی از زنان نیز آنها را به زیر سرون می‌برند. در مراسم عروسی از سَرون‎های رنگی و در مراسم‌های سوگواری از سرون‌ سیاه که گاهی بلندای آن تا پشت زانو می‌رسد، استفاده می‌کنند. در میان نوعروسان بستن سرون، نشانه‎ی زنانگی آن‎هاست.

یکی از انواع سربند‌ها «گلونی» است که شبیه به روسری است و قدمت آن را چیزی حدود ۳۰۰۰ سال تخمین زده‌اند و این نشان از اصیل بودن لباس محلی لر دارد. جالب است که بدانید گلونی در سال ۱۳۹۷ به عنوان یکی از میراث‌های قوم لر به ثبت ملی رسید. زنان این روسری زیبا را معمولا در مراسم‌های شادی می‌پوشند و مردان در زمان جنگ و مهمانی آن را دور «شو کلاو» یا همان کلاه لری می‌پیچیدند. جنس گلونی معمولا از ابریشم است که با نقش‌های سنتی تزئین می‌شد. همانطور که در بالا اشاره کردیم، رنگ گلونی با توجه به سن و سال انتخاب می‌شود، بدین صورت که زنان مسن پارچه‌هائی به رنگ تیره و طرح‌های ساده و سربندی سیاه و سفید را ترجیح می‌دادند. از سفر به سرزمین لر، گلونی که به نوعی نمادی از این قوم است، برای خودتان به یادگار و برای دوستانتان به سوغات ببرید. جالب است که بدانید روز ۲۶ اردیبهشت به عنوان روز روسری لُری نام‌گذاری شده ‌است.

«کراس» یا «جومه» پیراهنی بلند است که تن پوش اصلی محسوب می‌شود. زیبایی این لباس دقیقا در سادگی آن است و شامل آستینی گشاد و یقه‌ای گرد می‌شود که برای راحت قدم زدن و تکان دادن دست‌ها برش‌ یا چاک‌هایی در بالا تنه و کناره‌های آن ایجاد می‌کنند. همچنین برای راحتی بیشتر در قسمت زیر بغل لباس مرغکی لوزی شکل به نام «سیچه» به این تن پوش اضافه می‌کنند. برای مدل دادن به دامن برشی در آن می‌زنند تا گشادتر بایستد و برای دوختن کراس بسته به مناسبتی که قرار است پوشیده شود، از پارچه‌های مختلفی مانند مخمل کرپ، شال، زرین، ساتن و گل‏دار استفاده می‌کنند.

«آژیه» یا «آجیده» گیوه‌ای است که بافت روی آن را خود زنان می‌بافند و زیره‌ی آن را آژیه کش به رویه می‌دوزد. گیوه را هم مردان و هم زنان لر می‌پوشند و تفاوتی در نحوه ساخت آن وجود ندارد مگر اینکه بخواهند برای خانم‌ها از طرح‌های بیشتری بر روی آن بیندازند. جنس الیاف گیوه از پشم و زیره آن از چرم است. دقیقا در همین جا می‌توان دو مرتبه به لباس‌های سازگار با محیط زیست اشاره کرد!

لباس لری یکی از اصیل‌ترین لباس‌های ایرانی است که نقش و رنگ را در لباس زنان و سادگی را در لباس مردان به خوبی می‌توان ببینید. هر کدام از بخش‌های آن تعریف و جایگاه خاص خود را دارد و گاه پوششی مانند گلونی آنقدر در فرهنگ لر پر رنگ می‌شود که روزی را به آن اختصاص می‌دهند و در واقع نمادی از لرها می‌گردد.

زنان لر، سربندی به سر دارند که معمولا تنها قسمتی از موهای آن‌ها را می‌پوشاند و گیسوان از کنار گوش‌ها روی شانه آویزان می‌شود. در گذشته مهره‌های نفیس و زیبا و قطعه‌هایی از طلا و نقره زینت‌بخش قسمت جلوی سرون بود که امروزه این زیورآلات گران‌قیمت را با نوع بدلی آن جایگزین کرده‌اند. بلندی سرون گاه تا پشت زانو می‌رسد و رنگ آن بنا بر مراسم جشن یا سوگواری، رنگین و شاد یا مشکی است. گفته می‌شود که بستن سربند در گذشته،‌ هنر و سلیقه بانوان را به نمایش می‌گذاشت و از این‌رو، هرکس تلاش می‌کرد که عمامه بزرگ‌تری بر سر ببندد.

نوع دیگر سربند لری، کلاهی دست‌دوز از جنس مخمل و تکه پارچه‌های الوان است که عرقچن یا عرق‌چین نام دارد. زنان این کلاه را روی سرون می‌پوشند تا علاوه بر زیبایی ظاهری، از لیز خوردن سرون جلوگیری کند. شکل عرقچین نیز در ایلات مختلف لر متفاوت است.