مدل لباس محلی ترکی قشقایی

مدل لباس محلی ترکی قشقایی + جدیدترین و زیباترین مدل های لباس محلی ترکی در سایت پرشین سرا . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد.

در دوره های مختلف نوع پوشش دستخوش تغییر می شود. امروزه نیز لباس های سنتی مردم ایران تحت تاثیرقرار گرفته اما برخی از مردم روستا و عشایر پوشش محلی و سنتی خود را حفظ کرده اند و لباس محلی می پوشند.

لباس زنان نجیب و مردان غیرتمند قشقایی در تاریخ چهارم بهمن ماه هزار و سیصد و نود یک با عنوان لباس محلی زنان و مردان عشایر قشقایی همراه تصاویر مربوطه با شماره ۹۲۳ در فهرست آثار ملی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کل کشور ثبت شده است.

لباس بومی محلی قشقایی،زیباترین لباس بومی محلی دنیا،این لباس از اول تا کنون مال قشقایی بوده و ثبت شده ب نام قشقایی،اگر دقت کنیین تمام اجزای این لباس به اسم کاملا ترکیست،زلف،ارخالق،چوقا،تونبان،یاغلوغ،و بطوری که شاعر معروف بویراحمدی حسین پناهی بارها از زلف و لباس قشقایی بیتهای زیبایی سروده،و لباس قشقایی شباهت زیادی به لباس ترکان اذربایجان غربی،تورکان اویغور چین،و ترکان تاتار روسیه و ازبکها دارد،و اگه به موزه گلستان تهران سری بزنین این لباس ب نام لباس قشقایی در انجا معرفی میشه و حتی تنبرهای زمان رضاخان گویای شفاف همه چیز هست،و این لباس توسط محمد بهمن بیگی در مدارس عشایری در میان شهرهاا و استانهای همسایگان قشقایی ترویج شد،و لباس قشقایی نمونه ای از زیبایی و تنوع رنگهاست .

در قرن‌های نوزدهم و بیستم لباس زنان قشقایی شبیه لباس دیگر زنان عشایر جنوب غربی ایران بود. ایشان این لباس را تا ۱۹۷۰ حفظ کرده‌اند و تا ۱۹۹۰ با تفاوت‌هایی هنوز می‌پوشیدند. لباس زنان قشقایی با رنگارنگی و تنوع اش شناخته می‌شود. زن‌ها دامن چند لایه (شلیته، تنبان)، تونیک (قیناق) با شکاف در دو سمتش و ژاکت کوتاه (ارخالق) می‌پوشند. بر روی کلاه‌های کوچکشان (کلاقچه) نیز تور روسری مانندی (چارقد) می‌پوشند. پس از ۱۳۲۰ به لباس زن‌های قشقایی، پیشانی بند ابریشمی ای (یاقلق، قالاق) نیز اضافه شد که دور سرشان (روی چارقد) می‌پیچیدند. جواهرات (گردنبند، سنجاق چارقد، گوشواره و النگو) نیز وابستگی و ثروت خانوادگی را می‌نمایانند. زنان طوایف گوناگون قشقایی معمولاً با لباس، پیشانی بند و رنگ‌های لباسشان شناخته می‌شوند. زنان قشقایی هیچ‌گاه صورتشان را نمی‌پوشاندند. در قرن اخیر تا انقلاب ۱۳۵۷ معمولاً گاهی که به شهرها می‌رفتند همانند زنان شهرنشین ایران چادر بر سر می‌کردند. زنان قشقایی لباسشان را خود از پارچه‌هایی که از شهرها و فروشنده‌های دوره گرد می‌خریدند می‌دوختند. ایشان کفش‌های دست ساز معمول در ایران را به پا می‌کنند. زنان خاصان قشقایی نیز همان لباس زنان عادی قشقایی را می‌پوشند. آنهایی نیز که از ۱۹۰۵ به شهرها آمده‌اند لباس زنان طبقه بالای شهری را می‌پوشند.

کودکان قشقایی معمولاً لباس‌هایی همانند بزرگترهایشان می‌پوشند. گاهی به پسرها تا سه سالگی لباس دختران را می‌پوشند تا آل را گمراه کنند و از چشم زخم دورشان دارند.

بدون شک لباس اصلی قشقاییها یکی از زیباترین و پوشیده ترین و آزادترین لباسی است که می‌توان در هر زمان و در هر محیطی از آن استفاده کرد.

زنان ایل همچنان به لباس اصیل خود عشق ورزیده و جز در حالات استثنایی و یا شهرنشینی، حاضر نیستند این پوشش خود را از دست بدهند. لباس زنان عشایر قشقایی ضمن مستوری کامل، برای تحرک و کار کردن هیچ محدودیتی ایجاد نمی کند و تناسب آن با فصول مختلف سال و محافظت از سرما و گرما و با رعایت ارزش اقتصادی آن برای خانواده مثال زدنی است.

با توجه به اینکه زنها در کارهای ایل نقش فعالی دارند نوع پوشش آنها نیز بسیار مهم است. شاید زیبایی لباس زنان قشقایی و پوشش خاص آن با هیچ لباسی قابل مقایسه نباشد؛ از این رو امروزه در بیشتر محلات غیرقشقایی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. در قرن‌های نوزدهم و بیستم، لباس زنان قشقایی شبیه لباس دیگر زنان عشایر جنوب غربی ایران بود. آنها این لباس را تا ۱۳۵۰ حفظ کرده و تا ۱۳۷۰ با تفاوت‌هایی هنوز می‌پوشیدند.

لباس زنان قشقایی با رنگارنگی و تنوع اش شناخته می‌شود. زنان، دامن چند لایه (شلیته، تنبان)، تونیک (قیناق) با شکاف در دو سمتش و ژاکت کوتاه (آرخالق) می‌پوشند. بر روی کلاه‌های کوچکشان (کلاقچه) نیز تور روسری مانندی (چارقد) می‌پوشند. پس از سال ۱۳۲۰، به لباس زن‌های قشقایی، پیشانی‌بند ابریشمی‌ (یاقلق، قالاق) نیز اضافه شد که دور سرشان (روی چارقد) می‌پیچیدند. جواهرات (گردنبند، سنجاق چارقد، گوشواره و النگو) نیز وابستگی و ثروت خانوادگی را می‌نمایاند.

پیراهن زنانه (آرخالق): این پیراهن زنانه از شانه تا قوزک پا بلندی دارد و از انتهای بالا تنه به دو قسمت جلو و عقب تقسیم می‌شود. بلندی آن باعث سنگینی است لذا باعث می شود سینه از جلو کاملا پوشیده نشان داده شود و چاک دار بودن آن، راحتی راه رفتن را ایجاد می کند و به زیبایی آن می‌افزاید.

تورکی تومبان (تنبان تورکی): از پارچه های سبک به صورت چین چین دوخته می شود. چین خوردگی آن به این خاطر است که در صورت وزش باد و جمع شدن یک طرف آن، چین های بعدی جای آن را گرفته و پوشش از بین نمی رود و برای زیباتر شدن آن از پارچه های بیشتری استفاده می‌کنند و یا یک یا دو تنبان تورکی روی هم می‌پوشند. تنبان تورکی در میان عشایر لر زبان به «تمبون قری» معروف است.

چارقد: پارچه نازکی که طرح خاصی دارد و قسمت سر، به جز صورت را می پوشاند. دستمال: روی چارقد به پیشانی بسته می شود و در حالت کلی از سرما خوردگی جلو گیری می‌کند اما فلسفه مهم تر این است که مغز، قسمت با ارزش بدن بوده و باید از آن محافظت کرد و در ضمن باید آن را ترمیم کرد، به همین خاطر جنس آنها تا حد ممکن باید از پارچه های قیمتی چون ابریشم و حریر باشد.

فرجی: آرخالوق زنانه که بلندی آن تا بالای بالاتنه بوده و آستین آن تا نوک انگشتان می رسد ،‌ جنس و دوخت آن طوری است که به حالت خشک بوده و سینه را از بغل پوشیده نگه می دارد . بلندی آستینها به حدیست که پشت دست را از سرما ، آفتاب و دیده شدن محفوظ نگه می دارد.

آرخالق مردانه: مردان قشقایی لباس بلند و گشادی را به تن می کنند که دو چاک طویل در طرفین دارد که تا بالای زانو می آید. هنگام دویدن و راهپیمایی مردان، دامن های آن را بالا می زنند که هنگام دویدن و راهپیمایی، دست و پاگیر نباشد. این لباس را بدون شال نمی پوشند.

شال کمر: مردان شیرازی روی آرخالق شالی را به کمر می بندند که پارچه قهوه ای یا سفید ضخیم به طول ۵ یا ۶ متر است که علاوه بر زیبایی، موجب سالم ماندن مهره های کمر در حرکات سریع و برداشتن بارهای سنگین می شود. از شال به عنوان جیب برای نگهداری پول، سیگار، چُپُق، شانه و … استفاده می کنند.

چقه: برای زیبایی و جلوه لباس معمولاً با شال و آرخالق مردان نوعی بافته مخصوص به رنگ کرم به تن می کنند که به آن چقه می گویند.

کلاه دوگوشه: مردان ایل موظفند همیشه کلاهی بر سر داشته باشند. مردان قشقایی، کلاه نمدی دو گوش از جنس کرکهای ظریف و لطیف بر سر می گذارند که توسط نمدمال های ماهر و با تجربه محلی مالیده و تهیه شده است. این کلاه ها، علاوه بر زیبایی و وقار، این است که به علت سنگینی، با هر باد و طوفانی از سر نمی افتد و زمان تابش آفتاب از نور آفتاب جلوگیری می کند.

چوقا: برای جشن ها، شکار و جنگ، مردها عبای نازکی به نام چوقا می پوشیدند. تفنگ، چاقو، خنجر، شمشیر و چماق نیز از مهمترین قسمت های آراستگی مردان قشقایی به شمار می رفت. مردهای طوایف گوناگون قشقایی بر اساس کمربند و شیوه بستن قطار فشنگ شان قابل تشخیص بودند.