مدل لباس محلی دخترانه شیرازی

مدل لباس محلی دخترانه شیرازی + جدیدترین و زیباترین مدل های لباس محلی شیرازی در سایت پرشین سرا . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد.

لباس محلی شیراز یکی از زیباترین و چشم نواز ترین لباس محلی های ایران است. لباس محلی شیراز انواع مختلفی دارد و طرفداران آن اغلب توریست ها و مسافران شیراز هستند.

لباس‌های سنتی شیراز با رنگ‌های شاد و زنده‌ای که در روزهای پر از مدرنیته و پوشیدن کت و شلوار و مانتو، می‌تواند شما را دلگرم کند. با پوشیدن لباس محلی شیراز، شما می‌توانید با چرخاندن دامن بلند و رنگارنگ، دنیایی پر از رنگ و نور و شادی را تجربه کنید.

داشتن اطلاعات در مورد آداب و رسوم و نوع پوشش گذشتگان هر منطقه، می‌تواند به شما اطلاعات جالبی در مورد فرهنگ و تمدن آن منطقه بدهد. شیراز به عنوان یکی از شهرهای با تاریخ قدیمی ایران، تاریخچه‌ای بسیار غنی دارد. با توجه به فرهنگ، آداب و رسوم، پوشش و لهجه و خونگرمی مردمان این منطقه، می‌توان به شما اطلاعات جالبی در مورد این منطقه تاریخی ارائه داد.

لباس محلی شیراز، یکی از لباس‌های سنتی و زیبای ایران است که می‌توان با توجه به رنگ و نوع آن، قومیت‌های مختلف استان فارس را تشخیص داد. این لباس‌های زیبا و رنگارنگ، هر یک نماد فرهنگ و تمدن قدیمی مردم این منطقه هستند.

استان فارس، مهد کوروش و هخامنشیان بوده و لباس‌های آنها از قدیمی‌ترین لباس‌های ایرانی هستند. لباس‌های هخامنشیان از زبانزد خاص و عام برخوردار بوده و افراد مختلف انواع لباس‌های متفاوتی را پوشیده‌اند، از جمله سربازان، خدمتگزاران، مردم شهری و پادشاهان.

لباس خوس بافی، یکی از لباس‌های محلی زنانه، به‌ویژه لباس عروس در جنوب استان فارس، توسط زنان هنرمند شهر اوز دوخته می‌شود. بعضی از مردم باور دارند که این لباس توسط تعداد اندکی از زنان هنرمند شهر اوز، از کشور هندوستان به این منطقه آورده شده است. خوس از الیاف نقره‌ای تشکیل شده و برای تزئین شلوار، روسری، کلاه، پیراهن، جلیقه زنان و لباس کودکان استفاده می‌شود. روسری بزرگ خوس دوزی، یکی از نمادهای زیبای لباس محلی شیراز است. لباس خوس، بر اساس نظرات مردم، محبوب ترین لباس محلی شیراز به شمار می رود.

تنبان تورکی یا تورکی تومبان، یک پوشش دامنی بلند از پارچه‌های سبک با چین‌چین است که در صورت وزش باد و جمع شدن یک طرف آن، چین‌های بعدی جای آن را گرفته و پوشش از بین نمی‌رود. برای زیباتر شدن تنبان، گاهی از پارچه‌های بیشتری استفاده می‌شود یا یک یا دو تنبان تورکی روی هم قرار می‌گیرند.

چارقد، یک پارچه ظریف و نازک با طرح خاص است که به عنوان روسری، قسمت سر به جز صورت را می‌پوشاند. اطراف چارقد گاهی با مهره یا ملیله‌دوزی تزیین می‌شود.

آرخالق، یک پوشش زنانه گرم و محافظ است که به دلیل زیبایی و سنگینی لباس، در اکثر فصول سال مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پوشش دارای چاک‌هایی در زیر بغل است که باعث حرکت آسان دست‌ها می‌شود.

دستمال یا یاغلوق، یک پارچه است که روی چارقد و به پیشانی بسته شده و با گره‌ای در پشت سر بسته می‌شود. این پوشش در حالت کلی، سر را در برابر سرما و وزش باد محافظت می‌کند و برای اتصال به چارقد، از سنجاق یا گل طلا استفاده می‌شود. بهتر است که دستمال از پارچه‌های قیمتی مانند ابریشم و حریر ساخته شود.

در دوران هخامنشیان، لباس‌ها تغییرات زیادی نکرده و شبیه به لباس‌های دولت ماد بوده‌اند. برای پیراهن‌های بلند زنانه و مردانه، از پارچه‌های بزرگ بیشترین استفاده را می‌کردند. زنان در آن دوره، لباسی بلند و ساده با آستین‌های کوتاه و راسته چین داشتند و برخی دیگر از زنان، چادری مستطیل شکل را بر روی تمام لباس‌های خود می‌پوشاندند و زیر آن پیراهن با دامنی بلند انتخاب می‌شد. پوشش زنان در این دوره کامل بوده و زنان به دو صورت پوشش ملکه و پوشش ساده لباس می‌پوشیدند.

در دوران هخامنشیان، لباس‌های مردان بسیار شبیه به لباس‌های زنان بوده‌اند با این تفاوت که به جای شال و روسری و کلاه، آن‌ها کلاه بدون هیچ پارچه‌ای بر سر داشته‌اند.مردان دستار را به کمر خود بسته بودند و پادشاهان دستارهای زرین و سربازان دستارهای چرمی به کمر داشتند.برای لباس‌های مردان، آستین‌های گشاد و بلند در نظر گرفته شده بود و در صورتی که سربازان لباس‌هایی کاملاً پوشیده بر تن داشته‌اند.در دوران هخامنشیان، لباس‌های مردان بسیار شبیه به لباس‌های زنان بوده‌اند با این تفاوت که به جای شال و روسری و کلاه، آن‌ها کلاه بدون هیچ پارچه‌ای بر سر داشته‌اند.

در دوره‌های مختلف، لباس‌ها دستخوش تغییرات بوده‌اند و بیشتر مردم یک کشور همراه با دوران تغییر لباس‌شان را تغییر می‌دهند. اما همیشه عده‌ای وجود دارند که اصالت و سنت‌های گذشته‌شان را ارج می‌گذارند. لباس محلی شیراز و استان فارس با توجه به اقوام آن‌ها متفاوت هستند. در فارس، اقوام مختلفی زندگی می‌کنند از جمله لرها، ترک‌های شیرازی، اعراب خمسه، باصری‌ها، لک‌ها، تاجیک، قشقایی و فارسی هستند.

پیراهن زنانه که شیرازی‌ها به آن کینگ هم می‌گویند، عضو جدایی‌ناپذیر لباس های محلی شیراز در بین زنان است. بلندی این پیراهن زنانه از شانه تا قوزک پا است و آستین آن نیز تا مچ دست ادامه دارد. یقه آن کاملا بسته است و از پایین تا نزدیکی کمر هم چاک دارد. چاک بلند باعث شده این پیراهن به دو قسمت جلو و عقب تقسیم ‌شود. چاکدار بودن لباس علاوه‌بر زیباتر کردن آن باعث راحتی و سهولت در راه رفتن و انجام بهتر کارها و فعالیت‌های روزمره شده است.

نداشتن کلاه معمولا دربین عشایری‌ها و مردان ایل قشقایی آن‌چنان پسندیده نیست و به همین دلیل مردان ایل باید همیشه کلاهی بر سرشان داشته باشند. در گذشته به خصوص در دوران قاجاریه کلاه مردان قشقایی از جنس نمد با رنگ مشکی و بدون لبه بود. عکس‌هایی به جای مانده از از یک صد سال پیش مردم قشقایی نیز این ادعا را ثابت می‌کند که در گذشته بیشتر کلاه‌های بدون لبه با اندازه‌های مختلف رایج بود.البته افراد سرشناس و بزرگان ایل با کمی تغییر از این کلاه‌ها استفاده می‌کردند. اما از حدود پنجاه سال پیش با ابتکار یکی از خوانین و بزرگان قشقایی، کلاه دو گوشی در میان مردم ایل قشقایی رایج شد. این کلاه‌ها با استفاده از کرک‌های ظریف و لطیف بز (که بسیار کمیاب هستند) و توسط نمدمال‌های با تجربه و ماهر محلی مالیده و تهیه می‌شوند و علاوه‌بر جنبه زیبایی و وقار، به علت داشتن وزن زیاد، با هر باد و طوفانی از سر نمی‌افتند. حتی موقع تابش آفتاب هم می‌توان از گوشه آن به عنوان سایبان استفاده کرد.

یکی دیگر از لباس‌های محلی زنانه به‌ویژه لباس عروس در جنوب استان فارس، رخت گشاد است. این لباس محلی شامل دامنی گشاد و پیراهنی بلند است که بلندی آن تا بالای زانو می‌رسد. رخت گشاد توسط زنان هنرمند شهر اوز دوخته می‌شود و به وسیله هنری به نام خوس بافی تزئین می‌شود. خوس بافی از انواع هنرهای سوزن‌دوزی به شمار می‌رود و شامل دوخت نوارهای باریک با استفاده از فلز نقره و طلا به‌جای نخ، بر روی پارچه است.

منشا دقیق صنعت خوس‌بافی دقیق مشخص نیست اما برخی معتقدند این هنر زیبا از کشور هندوستان به اوز آورده شده است. از خوس بافی علاوه‌بر دوخت رخت گشاد، برای تزئین روسری، کلاه، شلوار، پیراهن، جلیقه زنانه و لباس کودکان نیز استفاده می‌شود. مثلا بَلَ، روسری بزرگ زنان محلی شیراز است که به وسیلع هنر خوس‌دوزی تزیین و دوخته می‌شود.اما آنچه لباس محلی اوز یا رخت گشاد را از دیگر لباس های محلی شیراز متمایز کرده است، فراوانی زینت‌آلات و طلاهایی است که به آن آویزان شده است و بیشتر به آرایش و زیورآلات رقصندگان هندی شبیه است. مثلا برخی از اجزا و قسمت‌های رخت گشاد می‌توان به کلاه خوس دوزی شده (کره باغی)، دستمال حریر سه گوش (دستمال کچه)، گلوبند بزرگ از طلا و سنگ‌های قیمتی (شیخپ)، پیراهن با یقه و سردست دوخته شده از هنر زری‌دوزی (جم)، آویز طلا برای پوشاندن پیشانی (ماهک)، حلقه طلا برای برای بستن به پره بینی (پتری)، تسمه پهن از طلا که زیر گلو و دور سر بسته می‌شود (جلوی) و غیره اشاره کرد.

شیراز شهری زیبا و پر از ماجراجویی است. همان‌طور که در این شهر در میان دو دنیای سنت و هنر راه می‌روید، می‌توانید لباس های محلی شیراز را بپوشید و خود را در میان کوچ نشیان، محلیان و بومیان این شهر ببینید. لباس های محلی شیراز از پوشش‌های کهن و اصیل ایرانی به شمار می‌روند و سرشار از رنگ‌های شاد و الهام گرفته از طبیعت زیبا و مسحورکننده این منطقه هستند.مردان و زنان شیرازی از این لباس‌ها بیشتر در گذشته‌ استفاده می‌کردند، اما امروزه با مدرن شدن زندگی جوامع و گسترش شهرنشینی کمتر نام و نشانی از آن‌ها باقی مانده است. هرچند که پوشیدن لباس های محلی شیراز درحال‌حاضر به صورت روزمره مرسوم نیست اما هنوز هم طرفداران بسیاری دارند و بسیار از محلی‌ها در مراسمات و جشن‌های خاص و گردشگران نیز برای عکس گرفتن این لباس‌ها را می‌پوشند. در سفرتان به شیراز، پوشیدن لباس‌های شاد و رنگارنگ این شهر و چرخ زدن با دامن بلند، چشم‌نواز و در عین‌حال سنتی، آن هم در روزهایی که غرق در مدرنیزه و لباس‌های رسمی هستیم، می‌تواند روحیه‌بخش باشد.