عکس لباس محلی دخترانه

عکس لباس محلی دخترانه + شیک ترین و زیباترین مدل های لباس محلی در سایت پرشین سرا . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد.

زیباترین لباس محلی ایران عنوانی نیست که تنها به یک شهر یا قوم تعلق گیرد، بلکه پوشش سنتی تمام مردمان این کشور، لایق آن است. لباس های زیبای محلی، دریچه ای برای لمس فرهنگ و تمدن زیبای هر قوم است.

ایران مهد هنر و تمدن است و سبک لباس در این کشور از سالهای دور با ظرافت و طراحی های خارق العاده ای اجرا می شده است ، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب هر کدام سبک و سیاقی برای لباس های زنانه و مردانه داشته و دارند . لباس هایی که این روزها یا به کل خط تولیدشان متوقف شده و در حال انقراض هستند یا کنج کمدها و جالباسی ها خاک می خورند. از بین تمام این لباس ها، پوشش زنان ایرانی بارزتر است؛ چرا که این لباس ها نمادی از فرهنگ و عقیده هستتند. بد نیست اگر سرکی بکشیم به برخی لباس های سنتی زنان ایرانی.

لباس محلی پوشش سنتی و اصیل اقوام ایرانی است که دنیایی از اصالت، عقاید و فرهنگ‌های یک قوم را به دوش می‌کشند. ایران که سرزمین اقوام مختلف است دارای تنوع پوشش محلی با رنگ‌های زیبا، طراحی و دوخت اصیل و منحصربه‌فرد نسبت به سایر لباس‌ها است که باعث شده تا لباس محلی ایرانی به عنوان نماد خاص یک قوم شناخته شود.

لباس در سراسر جهان، نماینده بخشی از فرهنگ، تاریخ و هویت هر کشور شناخته می‌شود. وجود اقوام مختلف گیلک، آذری، کرد، لر، بلوچ، قشقایی، عرب، بختیاری، ترکمن و غیره در گوشه و کنار ایران و فرهنگ‌های متفاوت هریک از آن‌ها، تنوع دلپذیری از پوشش‌های رنگارنگ را در کشور پدید آورده است. به عبارت بهتر، در هر برش، ‌دوخت و تزیینات خاص لباس‌های سنتی ایرانی، نمادی از فرهنگ هر قوم یا قبیله را می‌توان یافت.

لباس‌های مردم ایران‌زمین چون بسیاری از دیگر نقاط دنیا، با تاثیر مستقیم از عوامل محیطی، آب‌و‌هوای محل زندگی، اعتقادات مذهبی و باورهای فرهنگی شکل گرفت و در گذر زمان، گاه با تغییر و تحولات جزئی نیز روبه‌رو شد.مهم‌ترین ویژگی مشترک لباس اقوام ایرانی به‌خصوص لباس بانوان ایرانی در گذشته، تنوع رنگی بسیار بود. پیشینیان این سرزمین تاکید بسیاری به استفاده از رنگ‌ها در لباس‌های خود داشتند و معتقد بودند که رنگ لباس باید نشاط روحی ایجاد کند. از این جهت، لباس سنتی زنانه در میان اقوام مختلف این سرزمین، جشنواره‌ای از رنگ‌های مختلف را به نمایش می‌گذارد.

معمولا لباس‌ها را با انواع دوخت‌های تزیینی، سنگ و مهره و سکه و سوزن‌دوزی‌های ابریشمی زینت می‌دادند تا چشم‌نواز جلوه کند. علاوه بر زیبایی، کاربردی بودن این لباس‌ها نیز همواره مدنظر قرار می‌گرفت و حتی زنان عشایر با وجود لباس‌های بلند و گشاد و چندلایه، به‌سادگی می‌توانستند کارهای روزمره خود را انجام دهند.برخی از این لباس‌ها در گذر زمان و به‌دلایل مختلف تغییر کرده‌‌اند یا کم‌رنگ شده‌اند؛ برای مثال، گاه استفاده از پارچه‌هایی چون ابریشم یا تزییناتی چون طلا و نقره در لباس‌های سنتی امروزی مقرون به‌صرفه نیست. برخی از هنرهای دوخت و دوز گذشتگان، منسوخ یا به دست فراموشی سپرده شده است یا با سلایق جدیدتر سازگاری ندارد.بسیاری از مردم به مرور زمان، ‌همرنگ شدن با جامعه را ترجیح دادند و لباس‌های محلی از کنج خانه به موزه‌ پیوستند یا تنها در مراسم خاص و تشریفاتی ظاهر شدند؛ با این حال، خوشبختانه هنوز برخی از اقوام ایرانی، چون گذشته به پوشیدن لباس‌های سنتی خود اصرار دارند و این فرهنگ اصیل را به نسل‌های بعد از خود نیز منتقل می‌کنند.

رنگ و نوع پارچه‌های مصرفی در دوخت لباس آذری، با سن و سال افراد نسبت مستقیم دارد. زنان سالمند اغلب از پارچه‌هایی با طرح و رنگ ساده و ملایم و تزیینات کم استفاده می‌کنند. در مقابل، لباس دختران و زنان جوان آذری، تنوع دلپذیری از رنگ‌های شاد و نقش‌های زیبا دارد و معمولا، زیورآلات و تزیینات بیشتری در آن به کار می‌رود. برک، چارقد، یایلیق، کوینک، جبکن، آرکالیک یا آرخالیخ، اجزای اصلی لباس زنان آذری را تشکیل می‌دهد.«برک» نام کلاهی است که به‌شکل ساده یا همراه با پولک‌های رنگی و سکه‌های تزیینی بر سر زنان دیده می‌شود. این کلاه‌ها را به‌همراه جلیقه‌های مزین به سکه،‌ اغلب در میان خانواده‌های بزرگان و ثروتمندان استفاده می‌کنند. در گذشته کلاه دیگری نیز تحت عنوان «تاس کلاه» در ایل‌های آذربایجانی وجود داشت که اکنون به‌ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد. دورتادور این کلاه را با ریشه‌های رنگی تزیین می‌کردند.

لباس زنان کردی را شاید بتوان جشنواره‌ای از رنگ‌های مختلف دانست که شکوه کوهستان و زیبایی دشت را هم‌زمان به نمایش می‌گذارد. این پوشش در دو نوع روزمره و مجلسی طراحی و با پارچه‌هایی از جنس حریر، تور، مخمل و ساتن دوخته می‌شود. لباس را با تزئیناتی چون ملیله‌دوزی، منجوق‌دوزی، پولک‌دوزی، سرمه‌دوزی و سنگ‌دوزی آراسته می‌کنند و طراحی پارچه‌های آن نیز بسیار چشم‌نواز است.پوشش سنتی زنان کرد، اغلب ۱۱ جزو مختلف دارد و کفش، شلوار، زیرپیراهن، پیراهن، جلیقه، قبا، نیم‌تنه یا یل، دستمال سه‌گوش زینتی، عمامه، روسری یا گاهی سربند، ماهیت کلی آن را تشکیل می‌دهد.«جافی»، شلوار کردی زنانه است که مانند نوع مردانه آن، در قسمت بالا گشاد است و در مچ پا تنگ می‌شود. برای دوخت این شلوار، معمولا از پارچه‌های نرم و سبک استفاده می‌کنند؛ اما نوع روزمره آن با رسمی تفاوت دارد و جافی رسمی را معمولا از پارچه‌های گران‌بها می‌دوزند. این شلوار در برخی از مناطق کردنشین به «درپه» مشهور است و تفاوت اندکی در قسمت مچ پا با جافی دارد؛ اما شلوار زنان کرد کرمانج (در شمال خراسان) ، به‌شکل دیگری (تنگ‌تر از جافی) طراحی شده و به ساق پا می‌چسبد.

شرایط اقلیمی از یک سو و نیاز از سوی دیگر، طراحی پوشش بانوان لرستان را رقم زد. تغییر رنگ پارچه‌های لباس زنان لر نشان از شان اجتماعی، سن و موارد مشابه دیگر دارد. ازاین‌رو، زنان مسن‌تر از پارچه‌هایی به رنگ تیره با طرح‌های ساده و سربندی سیاه و سفید استفاده می‌کنند و زنان جوان، لباس‌های شاد و رنگارنگ به تن دارند. سرپوش، تن‌پوش، بالاپوش و پاپوش، اجزای اصلی این لباس محلی را تشکیل می‌دهند.«سرون» یا سربند در واقع، همان چارقدی است که زنان لر به سر می‌بندند؛ به‌طوری که تنها قسمتی از موهای سر را پوشانده و گیسوان از کنار گوش‌ها روی شانه آویزان می‌شود. قسمت جلوی سرون را در گذشته با مهره‌های نفیس و زیبا و قطعه‌هایی از طلا و نقره تزیین می‌کردند که امروزه این سنگ‌های تزیینی گران‌‌قیمت با زیورآلات بدلی جایگزین شده است. زنان لر در مراسم شادی و عروسی از سرون‌های رنگی و در ایام سوگواری، از سرون سیاه استفاده می‌کنند که گاه بلندای این سربند تا پشت زانو نیز می‌رسد.

لباس بانوان ابیانه به لباس زنان عهد صفوی شباهت بسیاری دارد. این لباس شامل پیراهن‌های رنگارنگ با دامن‌هایی که قد آن تا زانو می‌رسد، دامن‌شلواری پرچینی به نام شلیته و چارقدهایی با زمینه سفید و طرح‌های متنوع گلدار می‌شود. قدمت لباس سنتی ابیانه را به هزاران سال پیش نسبت می‌دهند و مشخصه اصلی آن (چون اغلب لباس‌های سنتی ایرانی)، استفاده از رنگ‌های شاد و چشم‌نواز است. لباس خانم‌های مسن ساده‌تر و لباس زنان جوان با تزیینات بیشتری به چشم می‌خورد؛ اما این زنان، حتی در مراسم سوگواری نیز با لباس سیاه حاضر نمی‌شوند.«پیراهن» زنان ابیانه که قد آن تا بالای زانو می‌رسد، راسته و گشاد است و با یقه گرد و بدون مچ، آن را طراحی کرده‌اند. این پیراهن از سمت چپ و راست (حدود ۱۰ سانتی‌متر پایین‌تر از دور کمر) برش‌هایی دارد که دورتادور آن را با پارچه‌ای متفاوت، پیش‌سینه می‌دوزند. روی پیش‌سینه و در دو سوی برش را با انواع نوارها یا یراق‌ها تزیین می‌کنند. پارچه‌هایی رنگارنگ را به‌صورت مثلث‌های دو لایه در کنار نوارها و در طول برش، کنار هم می‌دوزند و پای دامن پیراهن را نیز با انواع سوزن‌دوزی مزین می‌کنند. جنس این لباس در گذشته از تافته و رنگ آن عنابی و آبی بود؛ اما امروزه از جنس‌ها و رنگ‌های مختلفی تولید می‌شود.

دختران جوان قشقایی و زنان جوان و دمِ بخت معمولا لباس‌هایشان بسیار روشن و زنده است و عروسان جامه‌هایی به رنگهای سرخ تند می‌پوشند، اما برای اینکه توجه بی‌حد دیگران را به خود معطوف نکنند، در برخی اوقات مجاز به پوشیدن این رنگ نیستند. مادران و همسران جوان جامه‌هایی به رنگهای روشن و روشن کم‌رنگ می‌پوشند همچنین پوشیدن جامه‌های نقش‌دار قرمز و رنگ‌های دیگر برای این زنان پذیرفته شده است. امّا زنان سالخورده هم لباسهای سیاه و خاکستری می‌پوشند.

میان مردم ایل شاهسون رسم براین است که مردان جوان، جلیقه و نیم‌تنۀ سرخ بپوشند و مردان سالخورده جلیقه و نیم‌تنۀ سبز. سرخ و سبز هر دو از رنگ‌های شاخص و مهمی است که در میان شاهسون‌ها وجود دارد.

بختیاری‌ها برای هر دوره از زندگی زنان، طرح و نقش ویژه‌ای در نظر گرفته‌اند. مثلا لباس‌های رنگی با زمینه شاد که به تیرگی میل می‌کند و گل‌ها درشتی دارد، مخصوص دختران نابالغ است. بالغ که می‌شوند، زمینه لباسشان روشن‌تر می‌شود امّا طرح و نقش همان است. به ۳۰ سالگی که می‌رسند، لباس‌ها سبز و قهوه‌ای می‌شود. امّا زنانی که ازدواج کرده‌اند، قبل از فرزند اولشان لباس بسیار روشن با تور سفید یا چادر نماز می‌پوشند امّا بعد از اینکه بچه‌دار می‌شوند، پوشاکشان به تیرگی تمایل پیدا می‌کند.سنشان که کمی بالا می‌رود، لباس‌ها تیره‌رنگ، ساده و یکسره می‌شوند.

رنگ و جنس لباس زنان کرد خراسان گویای هم سن و هم تجرد و تأهل آنهاست.حتّی اگر زنی بیوه شده باشد از لباسش معلوم است. مثلاً دامن زرد با روسری ابریشمی سادۀ بنفش، نشان می‌دهد آن زن شوهر نکرده. در حالی که دامن قرمز با حاشیۀ راه‌راه و پیچیدن چادر به طرزی خاص به دور خود، نشانه‌ دهنده این است که آن زن به تازگی بیوه شده!در طایفه‌ توپکانلو، دامن مخمل تزئین شده با پارچه‌های هفت رنگ نشان دهنده زنان شوهر نکرده است. سالخورده‌ها دامن‌های سرخ ساده می‌پوشند. بنابراین از روی لباس‌ها به راحتی می‌توان فهمید که هر کس به کدام طایفه تعلّق دارد.

میان زنان ترکمن هم معمولا رسم بر این است که تا پیش از شوهر کردن کلاه نقش و نگارین سوزن‌دوزی شده‌ای به نام «بُرُک» بر سر می‌گذارند. وقتی که شوهر کردند، به جای این کلاه «آلانْگی» (پیشانی‌بند سرخ و گلدار) بر روی پیشانی و روسری نقش‌داری به نام «پوپِک یالِق» می‌بندند.

لباس زیبا و رنگارنگ زنان بلوچ با پشتوانه عظیم تاریخی به‌عنوان یکی از نمادهای اصلی پوشش اصیل ایرانی شناخته می‌‌شود. برش این لباس ساده است؛ اما بخش‌هایی مانند سرآستین‌ها، جلوی لباس و سر شلوارها را با طرح‌های روستایی و بومی، سوزن‌دوزی و تزیین کرده‌اند. تنوع رنگی در لباس زنان بلوچ از جمله ویژگی‌های جذاب پوشش آن‌ها به شمار می‌آید.چون اکثر نقاط ایران، زنان مسن بلوچ از رنگ‌های تیره و زنان جوان از پارچه‌های رنگارنگ و شاد در پوشش خود استفاده می‌کنند. وجود جیب در لباس، از عجیب‌ترین و قابل تامل‌ترین نکته در پوشش بانوان بلوچ است. جیب را به‌عنوان نمادی برای شجاعت و دلاوری این زنان معرفی می‌کنند. پاجامک، تکو (چارقد) و سریگ (روسری) بخشی از اجزای لباس بلوچی زنانه را تشکیل می‌دهد.

لباس زنان خطه هرمزگان و نواحی ساحلی خلیج فارس از پارچه‌‌های نازک و رنگ‌های روشن دوخته می‌شود تا جریان هوا به‌راحتی از میان آن عبور کند. رنگ‌های روشن آبی، بنفش، صورتی و سبز، بیشترین رنگ‌های به کاررفته در پیراهن و شلوار‌ این زنان است و به‌لحاظ همین رنگ‌های شاد و نیز طرح و نقش‌های سنتی، پوشش سنتی آنان، زیبایی خاص خود را دارد.«پیراهن» زنان بندر بنا بر هر شهر و روستایی می‌تواند متفاوت باشد و به دو شکل بلند تا مچ پا و کوتاه و زیر یا روی زانو تولید ‌شود. این پیراهن‌ها بیشتر به‌شکل کَندوره، گون، اشکم، نشته، آستین فراح، کلوش، عجمی، چینی، گشاد، عربی و ساده شلالی به چشم می‌خورد.